Zelfportret
olieverf
65 x 50 cm
omstreeks 1985

Marjan de Glopper

biografische gegevens

1936          

Geboren op 6 augustus te Utrecht
1937-1947 

Eindhoven
1947-1953 

Hilversum
1953           

Parijs. Au pair, teken- en schilderlessen aan de

École de la Ville de Paris, les van Marcel Bouissou
1954-1957 

Amsterdam. Kunstnijverheidsschool, les van Lex Metz en Ab Sok
1957-1959 

Rijksacademie avondstudie, les van Sierk Schröder

en Axel Emil de Savornin Lohman
1959-1960 

Antwerpen. Hoger Instituut voor Schone Kunsten (uitwisselingsbeurs), les van Isidore Opsomer
1960-1961 

Académie des Beaux Arts

(studiebeurs Maison Descartes)
1962-1966 

Amsterdam, Antwerpen

1967           

De Bilt
1967-1972 

Beesd
vanaf 1973

Egmond

Het atelier van Marjan de Glopper in Egmond

'...de Amsterdamse kunstenares

Marjan de Glopper, bij wie de jury vooral ook door de zuiverheid, eerlijkheid en echtheid van beeldende taal werd getroffen.'

uit: juryrapport Wedgwoodprijs 1966

Marjan de Glopper is een hedendaags figuratief schilder.

Ze maakt schilderijen in olieverf, aquarellen en tekeningen. De Glopper vindt haar thema's in haar nabije omgeving.

De directe betrokkenheid met haar onderwerpen toont zich

in de weergave van het landschap, het stilleven, het dier

en de mens.

For Marjan – with love and squalor

  In een verhaal dat heet: ‘For Esmé – with Love and Squalor’, beschrijft J. D. Salinger, uitgebeeld door Marjan de Glopper blz. .., hoe een amerikaans soldaat, vlak na de wapenstilstand ingekwartierd in Duitsland, in de familiebibliotheek van het huis een boek vindt. Het is ‘Die Zeit ohne Beispiel’ van Goebbels. Op het schutblad staat in handschrift in het duits geschreven: ‘Dear God, life is hell’. Bij wijze van constatering. De soldaat kladt er met een potloodstompje een regeltje onder, een citaat: ‘Fathers and teachers, I ponder “What is hell?” I maintain that it is the suffering of being unable to love.’ Van Dostojewski.

  Bovenstaande quotatie ontleent haar toepasselijkheid in een tekst bij het werk van Marjan de Glopper aan mijn overtuiging dat geen enkele artistieke begaving, zoals gevoel voor kleur, materie of compositie, noch verbeeldingskracht of zelfs intelligentie, van een schilder een kunstenaar kan maken, als hij geen kans ziet om zonder ambitieuze bijbedoelingen de ons toch eigenlijk inderdaad welhaast overal omringende infernale rotzooi in pure liefde te aanvaarden. En zodoende aanvaardbaar te maken voor wie uit zichzelf te stupide of te gevoelsarm is om er iets in te zien dat de moeite van het liefhebben waard is.

  In die regel, fathers and teachers, schuilt dan ook een voorwaar plausibele verklaring, zowel voor die rotzooi, als voor het hoogst wonderbaarlijke verschijnsel dat sommige stervelingen, omdat ze niet unable zijn, in die zooi nog aanleiding vinden om haar wéér te geven, uit te beelden of te beschrijven, op een manier die liefde en vertedering, in ieder geval een soort deelneming opwekt.

  Ik geloof dat dit verschijnsel, dat op zichzelf niets te maken heeft met begaving of vakkundigheid, het waardeverschil tussen kunst en onkunst bepaalt en het werk van Marjan de Glopper verheft tot het enige soort schoonheid dat ik belangwekkend vind in schilderijen of andere kunstuitingen. Dat is te zeggen de schoonheid van een zichtbaar diepere belangstelling en liefde van de maker voor zijn onderwerp dan voor zijn eigen persoon.

  Weliswaar wijst de tijd de verschillen uit – zo gek zijn mensen nu ook weer niet of ze laten zich zelden generaties lang beduvelen op het punt van mooi of lelijk –, maar het schijnt dat niemand, of het moest onverhoopt de schilder zelf zijn, daarop wil wachten. Eigenlijk is iedere vorm van officiële kritiek in wezen belachelijk: een aanmatiging en meestal ook nog een bewijs van begripsverwarring en ontoereikendheid als iets mooi is – en het toppunt van zakkigheid als het over rommel gaat, want waarom in godsnaam zou iemand zich daar, op een onvriendelijke manier nog wel, mee bemoeien.
  Maar wie geen hart heeft en geen verstand kan het moeilijk tonen en de algemeen heersende onkunde eist dus een verklaring: dìt ding, wàt is het en waaròm? en om door groeiende drommen halvegaren bekeken en begrepen te kunnen worden vereist langzamerhand iedere vorm van kunst motivering en commentaar. Want de onzekerheid stijgt nog dagelijks met het toenemend aantal mensen dat het op zich neemt om een verward publiek schilderijtjes voor te schotelen die, of ze nu voorlopig wel of niet voor kunst worden versleten omdat ze meer of minder geslaagd lijken, met weinig anders te maken hebben dan met een hoogst ingewikkelde vorm van zelfbevrediging, hetgeen iets is waarvan een kunstenaar toch moeilijk kan verwachten dat het een ander tot vreugde of heil zal strekken, en een publiek, al is het dan ziende blind, nog minder.

Welnu. Wat Dostojewski zegt, dat hel, dat wil zeggen iedere mogelijke vorm van ons omringende rottigheid en lelijkte, de consequentie is van het onvermogen om lief te hebben, komt er op neer dat, zelfs als lelijkheid en slechtheid integrerend zijn in ons bestaan, liefde de enige potentie is die het verwerpelijke, het onvolmaakte, kortom de hele rotzooi, in iets aanvaardbaars kan veranderen. Desnoods tot ontroerens toe.

  Als goed of slecht schilderen een kwestie is van talent, blijkt iets moois maken dat andere mensen ontroert een kwestie van mentaliteit te zijn: alles hangt er alleen maar vanaf hoe men zijn potentie om lief te hebben wil aanwenden – en vanuit dit standpunt bezien zijn goede en slechte schilders even gemakkelijk van elkaar te onderscheiden als liefhebbende minnaars van geestdriftige onanisten, hoe verwarrend veel hun bezigheden uiterlijk ook op hetzelfde neer schijnen te komen. Dat er verschil bestaat en waaraan dat ligt lijkt mij zo duidelijk als iemand maar wensen kan en het valt heel wat minder moeilijk te herkennen en te bespreken dan het irrelevante verschil tussen mooi en lelijk, dat bij mijn weten nog nooit op blijvend aannemelijke wijze is uiteengezet.

  Je hoeft er maar aan te denken dat geen hond de jonge Vincent van Gogh ooit dolgraag in z’n tekenklasje heeft willen hebben of zin had om tegen zijn eerste schilderijtjes aan te kijken, om de waanzin van een beoordeling op esthetische gronden in te zien en de betrekkelijkheid van mooi en lelijk. Als een lelijke Ensor b.v. altijd mooier is dan een mooie Van Meegeren, hoewel de mooiste Van Meegerens slechte Vermeers zijn vergeleken bij de lelijkste echte, of niet, of wel, is opzienbarender onzin dan eigenlijk denkbaar?

  Het doet er dus geen biet toe dat ik inderdaad vind dat het werk van Marjan de Glopper mooi en soms heel erg mooi geschilderd is en beware dat ik me uit zou putten in toepasselijkheden zoals daar zijn: humor! intelligentie! en de ergste: naïveteit! om tenslotte nog met vijftig andere personen om de hoek te komen die het allemaal ook wel een beetje zo doen.